Huiselijk geweld kan jaren duren.

Deze week kreeg ik een uitnodiging voor bijeenkomst "Praat over huiselijk geweld"op 29 november in de Tramwerkplaats in Winschoten. Aldaar is ook de aftrap van de Geweld Verhalen Karavaan door de gemeente Oldambt en het ambassadeurschap van burgemeester Pieter Smit.

 In gedachten ging ik terug naar 1990, ik was toen hoofdredacteur van de lokale omroep in de voormalige gemeente Scheemda. Een enthousiaste ploeg vrijwilligers van allerlei pluimage. Ook was daar één vrijwilliger, noem hem voor het gemak maar even Henk, waar al snel de verhalen de ronde over deden dat hij zijn handjes niet thuis kon houden thuis.
Al snel werden de geluiden en verhalen sterker en werden we er als leiding zelfs op aangesproken.
Henk had op een zaterdag, terwijl hij op pad moest voor de omroep, zijn vrouw en kind gemakshalve maar even opgesloten in de slaapkamer. Terwijl wij op een beurs stonden in de toenmalige manege in Oostwold werden wij door een buurtbewoonster op de hoogte gesteld van dit drama.
Vrouw en kind werden gelukkig door buurtbewoners met een ladder bevrijd.
In het bestuur werd één en ander besproken en besloten werd dat onze toenmalige voorzitter aan de bel zou trekken bij een vertrouwensarts.
We spreken over 1990, 22 jaar geleden, de arts meldde dat hij alleen maar iets kon doen als mevrouw zelf aangifte daar van zou doen, en daarvan was natuurlijk geen sprake.
Ook toen al wist iedereen in haar omgeving van de stelselmatige mishandelingen en niemand die iets kon doen. Je stond in die tijd gewoon machteloos.
Later hebben we de desbetreffende man de toegang tot de studio ontzegd. Het gezin is later verhuisd maar daar is het verhaal natuurlijk niet mee afgelopen.

 Afgelopen weekend zit ik met een goede vriendin te praten. Zij vertelt over een klant die met grote regelmaat in elkaar wordt gerost door haar man, en het machteloze gevoel wat dit bij haar oproept en het feit dat deze vrouw er niks aan wil doen.
Na wat doorgepraat te hebben komen we er tot mijn ontsteltenis achter dat we het over dezelfde "Henk"hebben, nu woonachtig in een grotere plaats in Oldambt.
22 jaar later, als bij toeval, komen we uit op precies hetzelfde gezin. 22 jaar kan deze kloo...... zijn handen nog steeds niet thuishouden. Ik ga op 29 november naar de Tramwerkplaats en probeer daar dit verhaal te doen.

Waardering voor burgemeester Pieter Smit, dat hij als ambassadeur zich hiervoor gaat inzetten.